Race Note น่าน #utn100

ก่อนอื่นเลยต้องขอบพระคุณบิบจาก Suunto และพี่แจ็คด้วยนะคาฟที่เปิดศักราชให้ยุได้ไปวิ่งในรอบครึ่งปีนี้

คือตอนแรกอ่ะกะว่าจะแค่มาเที่ยวกับพี่เจ๋ง พี่แน็ก พี่ปลา เฮฮาปาจิงโกะ แต่ว่าเออไหนๆมาแล้วเนอะ พี่ๆเค้าก็บอกว่าวิ่งสักหน่อยน่าาาา พี่แจ็คก็เมตตาให้บิบยุมา

เริ่มแรกก็เคาะๆไปกับพี่แจ็คเนี่ยแหละจ้ะ ด้วยร่างกายที่ไม่ได้ซ้อม รู้สึกเออเหนื่อยเว้ย แต่เริ่มตอนตี 4 ไง คือพี่แจ็คบอกว่า ‘ความฟิตไม่ตกลงเท่าไรเลยนี่’ เลยบอกกลับไปว่า “พี่จ๊ะ ตอนนี้มันมืด! หนูกลัวผี ก็เลยเร่งตามตูดพี่ติดๆเนี่ย” อ่ะก็ยังรื่นเริงบันเทิงใจไปกับพี่แจ็คเรื่อยๆ จนถึง CP1 ที่โรงเรียนปางยาง ก็เจอพี่สวีปเปอร์ตามมาติดๆ 2 คน

ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ รู้แต่ว่าอยู่ใน “กลุ่มท้ายแถว” และที่สำคัญปีนี้มีนักวิ่งมาไม่มากจ้ะ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร จนเดินมาถึงช่วงโซนทุ่งข้าวโพดสังหาร แม่มมมมมม!!! สังหารจริงๆ ร้อนมากกกกกก ด้วยความที่เราเดินช้าอ่ะ จะเรียกวิ่งก็ไม่ได้ เดินแม่มก็เหนื่อยแล้วตอนนั้น (ไม่ได้ซ้อมอ่ะเนอะ ทำตัวเอง) ปล่อยให้พี่แจ็คเค้าเคาะๆนำไปก่อน จนพี่แจ็คลับตาไป เราก็เดินเคาะๆไปเรื่อยๆ จนไปเจอพี่ๆช่างภาพช่วงโลที่ 12-14 ประมาณนี้ พี่ๆแอคชั่นน่ารักเหมือนเดิม ตอนนั้นเหนื่อยมาก เจอแชมป์แฟนน้องกี้ “แชมป์ ยุขอนั่งด้วยแปบนึง” นั่งจุ่มเลยจ้ะ แถมฝากพัดลมมือถือทิ้งไว้ให้ (กลัวเพื่อนร้อนนนน) เสร็จก็รีบลุกเดินทางต่อ ตอนนั้นพี่แจ็คหลุดไปไกลละ เราก็เดินไปเรื่อยๆ ด้วยอากาศที่ร้อนมาก และทางเดินที่แคบ ต้องมีสติตลอดเวลา คอยจิบน้ำ เอาน้ำจากท่อข้างทาง มาประพรมบนหัวเพื่อคลายความร้อนบางจังหวะ

ประเด็นคือตอนนั้นอยู่คนเดียว มองไปข้างหน้ามีแต่ข้าวโพด ข้างหลังมีแต่ข้าวโพด ตอนนั้นนึก โอเช ฉันคือคนสุดท้าย แกต้องรีบละยุ สว่างๆก็วังเวงได้ ทีนี้พอเดินไปเรื่อยๆจนเข้าเขตป่า ซึ่งมันเป็นป่าสมบูรณ์มากกกกก เจอทุกอย่าง ไส้เดือน ตะขาบ งู มดดำ และแมลงหวี่ที่พร้อมเข้ามาอาศัยในลูกกะตาตลอดเวลา พื้นผิวมีปะปนกันแบบดินลื่น และทางแคบที่ไม่สามารถวางเท้าได้เต็มเท้า บางจุดมีขอนไม้ ต้องใช้ท่าข้ามแบบหมีโคอาล่าเกาะท่อนไม้เพื่อข้ามไป (เยอะด้วยนะ) มีข้ามน้ำตกเล็กๆ ให้ได้ชื่นใจ แต่พอลงน้ำปุ๊บ ทางงัดขึ้นหน้าตั้งเลยจ้า แต่เอาจริงตอนนั้นวังเวงมาก ในป่าทางแยกค่อนข้างงุนงง มีหลงเข้าไปสองจุด รู้เพราะ Suunto Race S (แหมมม พิมพ์ชื่อเต็ม ) แจ้งเตือนว่า Off Route แล้วนะจ๊าาา ถอยจ้าาา กลับไปหาริบบิ้นที่ใกล้ที่สุด พอเดินกลับมาถึงริบบิ้นที่ใกล้สุดก็ยังหาไม่เจอว่าอันต่อไปอยู่ไหน!!!

ประจวบเหมาะ พี่แน็กพี่ปลาโทรมา!!! ไอยุเอ็งอยู่ไหน!! ก็บอกไปว่าประมาณโลที่ 22 จ้ะพี่ แต่หนูยืนงงอยู่ว่าทางไหน มองหาริบบิ้นไม่เจอ พี่แน็กกับพี่ปลาเค้าผ่านจุดนี้ไปก่อน และมีคนหลงเหมือนกัน พี่เค้าก็เลยแนะนำได้ อ่ะทีนี้ก็เดินต่อไปเรื่อยๆ คือรู้สึกไม่มีแรงเลยว่ะ แบบเออไม่ได้ซ้อมอ่ะเนอะ ใจก็นึกไม่เป็นไร เดียวหยิบ Powco มากินไปซองนึงน่าจะดีขึ้น พอกินแล้วก็ผ่านไปสักครึ่งชมมั้ง เห้ย ยังว่ะ ยังรู้สึกไม่มีแรง เลยหยิบเพิ่มมาอีกซองนึง!! กินอีก!!! (ซองที่ 2 ละนะ) ก็ผ่านไปอีกสักครึ่งชม.เดินเคาะๆไป อืมมมมยังรู้สึกไม่มีแรง เลยหยิบ powco อีกซองนึง(ซองที่ 3) แดร๊กเข้าไป!!! ในใจก็นึกนี่เมิงหิวป่าววะยุ เลยล้วงคุ๊กกี้ที่พี่ผึ้ง ภูเก็ต ให้มา แล้วก็มันหนึบจากพี่ปลา ตะบี้ตะบันกินไปเดินไป สุดท้ายสรุป….คือยุหิว ตอนในcp ไม่ได้กินข้าว เพราะกลัวพี่แจ็คเดินรอข้างหน้านาน (แต่ไปไม่ทันพี่แจ็คอยู่ดีนะ ปีนี้พี่เค้าแข็งแกร่งมาก) พอโหลดจนอิ่มหนำสำราญก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ราวๆโลที่ 24-25 (Cp ต่อไปคือโลที่ 30) ก็ไปเจอสตาฟคนท้องถิ่น ก็โล่งใจนิดนึง เจอคนแล้วเว้ยยยยย เพราะตอนเดินๆนั่นคิดอย่างเดียว ต้องรอดชีวิตออกจากป่านี้!!! และน้ำก็ใกล้หมด ถึงขั้นขอแบ่งกับพี่สตาฟท์ท้องถิ่นตรงนั้น แล้วพี่ๆเค้าก็เดินนำหายไปข้างหน้า ก็เดินคนเดียวต่อไปสักพัก บรรยากาศก็บิ๊วเหลือเกิน ทำไงก็ได้ต้องถึง cp ก่อนมืดอะ คัทออฟไม่ทันอยู่แล้ว แต่ต้องก่อนมืด!!! จนไปโลที่ประมาณ 26 ได้ พี่จ๋ายโทรมาถามว่าอยู่ไหน!! เห็นมีคนบอกน้ำเอ็งจะหมด!!! (ขอบพระคุณมากเลยคาฟ) ตอนนั้นขอแบ่งมาจากพี่ๆคนท้องถิ่นแล้ว รอดดดด)

แต่เดินไปสักพักก็ไปเจอพี่ๆท้องถิ่นอีกรอบ เค้านั่งเล่นอยู่บนแคร่ไม้ในป่าสามคน ก็เลยเดินเข้าไปหาพวกพี่เค้า เค้าบอกว่ามีทากเยอะนะ เท่านั่นแหละ ว่าจะพัก ไม่พักแม่ม เดินออกไปต่อเรื่อยๆ แต่อืมมม หาริบบิ้นไม่เจอ ไม่อยากหลงแล้วตอนนั้น เลยเดินย้อนกลับมาหาพวกพี่ๆท้องถิ่นสามคนนั้นใหม่ บอกว่าพี่คะ หนูหาริบบิ้นไม่เจอ พวกพี่ๆเค้าเลยเดินตามหลังมาด้วยทั้งสามคนจนถึง Cp ที่30 ความีรู้สึกตอนนั้นคืออื้อหือ อยากออกจากป่านี้ พี่ๆท้องถิ่นบอกไม่มีขึ้นแล้วจ้ะ มีแต่โรลลิ่ง แต่โรลลิ่งของพี่ก็เนินสูงๆของหนูอะค่า (แต่ก็ขอบพระคุณพี่ชายท้องถิ่นสามช่าด้วยฮะ) และตอนใกล้ๆ Cp เห็นพี่แน็กเดินลงมารับก็โล่งใจจจจละจ้า (ขอบพระคุณมากคาฟ)

สุดท้ายนี้ทริปนี้ก็ได้ประสบการณ์ใหม่ที่หลากหลายมากจ้ะ ได้วิ่งเอง หลงเอง อะไรเอง สนุกสนานและลุ้นไปด้วย

ขอบพระคุณพี่ๆเพื่อนๆน้องๆทุกคนที่คอยส่งกำลังใจมาเชียร์นะคาฟ

ขอบพระคุณพี่ๆทีมงานทุกท่าน ถึงแม้หนูจะไปไม่ถึงในจุดที่พี่ๆอยู่ แต่ก็เป็นกำลังใจตั้งแต่หน้าเส้นแล้ว

ขอบพระคุณพี่แน็ก พี่เจ๋ง พี่ปลา เพื่อนร่วมทริปเฮฮาปาจิงโกะในรอบนี้

ขอบพระคุณพี่แจ็ค พี่กล้วย พี่กร Suunto ที่ซัพพอร์ตหนูเสมอมาค่า

และสุดท้ายขอบพระคุณพ่อด้วยคาฟ

และท้ายสุดอยากบอกตัวเองว่า ซ้อมด้วยนะจ๊ะ